O Χρήστος Κάρδαρης ήταν μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της ομάδας μας την δεκαετία του 60. Γεννήθηκε το 1937 και έπαιξε στη Ζάκυνθο μέχρι το 1971 (και την πρώτη χρονιά που η ομάδα έπαιξε στο πρωτάθλημα της ΕΠΣ Ηλείας-Ζακύνθου) Η θέση του ήταν στόπερ πραγματικά αμυντικός βράχος για τη Ζάκυνθο,αναντικατάστατος,ξεχώριζε για το πάθος του και την αγάπη του για τον Ζακυνθιακό.

Ατέλειωτες οι ιστορίες για όσα βίωσε του εκείνη την ρομαντική εποχή.

# « To 1965 ανήμερα του Αγίου Σπυρίδωνα στις 12 Δεκεμβρίου παίζαμε στο γήπεδο της Αμαλιάδας με τον Aίαντα Γαστούνης αγώνας ζωής ή θανάτου αφού δεν έπρεπε με τίποτα να χάσουμε για να παραμείνουμε στην Α΄ κατηγορία Πατρών.Τότε ο κάθε παίκτης πλήρωνε το δικό του εισιτήριο για να μπει στο καράβι. Το πρωί όμως που φτάσαμε στο καράβι δεν είχαν τα χρήματα τρεις παίκτες.Οι διαπραγματεύσεις και τα παρακάλια δεν έπιασαν τόπο. Έτσι το παπόρο έφυγε για την Κυλλήνη και μας άφησες στη Ζάκυνθο…. Μεγάλη η στεναχώρια ,γιατί η ομάδα θα υποβιβαζόταν αφού θα έχανε το ματς στα χαρτιά. Δυστυχώς στο καράβι οι υπεύθυνοι ήταν αμείλικτοι και μας άφησαν στη Ζάκυνθο.

Τότε βρέθηκε ένας καλός άνθρωπος ο Καλημέρης που είχε ένα καΐκι και αγαπούσε την ομάδα.Μας πλησίασε κρυφά και μας είπε (για να μην ακούσει τίποτα το λιμεναρχείο) να πάμε σιγά-σιγά στο Κρυονέρι και να μας πάει με το καΐκι του δωρέαν. Πήραμε τα ποδήλατά μας και πήγαμε στο Κρυονέρι κρυφά από το Λιμεναρχείο, μπήκαμε γρήγορα-γρήγορα στο καΐκι και ξεκινήσαμε για την Κουρούτα που ήταν κοντά στην Αμαλιάδα.

Όταν φτάσαμε όμως η θαλασσοταραχή ήταν μεγάλη και δεν μπορούσε να δέσει το καΐκι έτσι κρατώντας τα ρούχα του αγώνα στα χέρια μπήκαμε στη θάλασσα κολυμπώντας και φτάσαμε στη στεριά.

Η ώρα όμως περνούσε, παίζαμε στις 2:30. Γρήγορα γρήγορα πήραμε τρία ταξί και φτάσαμε στο γήπεδο πέντε λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα αφού είχαμε αλλάξει ρούχα όσο περιμέναμε τα ταξί. Στο μεταξύ η Γαστούνη πίεζε τον διαιτητή να κλείσει το φύλλο αγώνος εις βάρος μας, ο διαιτητής όμως ήταν καλός και περίμενε.

Το ματς ξεκίνησε μετά από 10 λεπτά χωρίς να κάνουμε ζέσταμα .Έγινε μεγάλη μάχη ,παίξαμε καλά και με ψυχή. Πήραμε μεγάλη ισοπαλία 0-0 η οποία μας κράτησε και στην κατηγορία στην οποία εκείνη τη χρονιά παίζανε όλα τα μεγάλα ονόματα. Ήτανε μεγάλη επιτυχία το 0-0 και πανηγυρίζαμε σαν τρελλοί μετά το τέλος του αγώνα. Η μεγάλη αγάπη για την ομάδα μας έκανε να μην υπολογίζουμε την ταλαιπωρία η οποία όμως συνεχίστηκε και όταν πήγαμε να πάρουμε το καΐκι για να γυρίσουμε στη Ζάκυνθο.Φάγαμε κάτι παξιμάδια σκέτα στη Κουρούτα, η θαλασσοταραχή ήταν μεγάλη και ξαπλώσαμε στο καράβι για να γλυτώνουμε τα νερά. Φτάσαμε μουσκίδια γύρω στα μεσάνυχτα στην Ψηλή για όσους θυμούνται κοντά στον Άγιο.Είμασταν κατάκοποι και ταλαιπωρημένοι αλλά χαρούμενοι και υπερήφανοι για τον Ζακυνθιακό μας.Η ισοπαλία αυτή μας κράτησε στην κατηγορία.»

Είναι μια από τις ιστορίες που τα πολλά λόγια είναι …φτώχια.